Me lo dijo,
soy una piedra,
y yo lo quise igual
lo quise hasta que su superficie
fría
se volvía tibia.
Me decía
no sé querer
como tú
y yo lo abrazaba, lo abrazaba
hasta que se rendía, me abrazaba y se quedaba dormido.
De tanta caricia
se quedaba sin aristas
se volvía suave, resbala, se me escurría
se hacía pequeño...
se deshacía.
Se volvió arena y lo perdí
no me quedó nada
se fue agarrado al aire.
5 comentarios:
acaso iso é amor?
a quen lle acontece unha aveznon lle volve pasar
palabra
deberías pensar en facer un libro...
é moi fermoso o que escribes, moito. Bicos
o amor non ten forma, nin olor, nin sabor...que pode dicir o que é amor, ou teima ou tolemia...pero existe, non?
Gústanme as pedras. Ás veces serven como pisapapeis nunha oficina e outras para arrebolar contra a calma do océano e rebotan, rebotan, rebotan... Pero o mellor das pedras é sen dúbida que podes chegar a perdelas, entón coidalas, coidalas, coidalas... preciosas pedras atopadas na praia que ninguén, máis que ti, sabe apreciar o que valen e gárdalas con cariño ata que chegan a formar parte da vida cotiá. E cando se fan area e se van co vento voltamos á praia a buscar outra pedra, moito máis maravillosa e valiosa que a anterior, moito máis útil e máis querida, entón ocorre que o medo a perdela que sentimos esta vez é inversamente proporcional ó valor do mineral... porque xa non nos da medo perdela, porque hai moitas praias, e moitas pedras preciosas que non se queren facer area, que lles gusta ser pedras e que queren ser a túa pedra.
Publicar un comentario