17.10.05

LOS FADOS DE MARIZA


Me encanta como canta
es una tristeza tan potente
que te arrastra
hasta
un ventanal lleno de luz
y toda la tristeza
se convierte en melancolía
serena, agridulce,
llena
de palabras
de ciudades
de sábanas tibias
de fotos arrugadas
de planes que nos daban miedo
de ti cuando aún no te conocía
de mi cuando aún no me conocías
.

2 comentarios:

Anónimo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Anónimo dijo...

Nunha entrevista recente e en base a unha pregunta sobre que opinaba do público compostelán tralo seu concerto nesta cidade, Mariza púxose seria, bebeu un pouco de agua, mirou en fite para o interlocutor e confesou que era a primeira vez que facía chorar ó público antes de empezar co seu canto (nota: esta confesión é inventada, pero podemos probar a crelo, xa que é mellor pensar en eses termos que recordar que, en realidade eramos simplemente tres persoas que acaban de fumar algo moi potente). Con todo, agradezo moito que a autora deste blog que me sacase a entrada do concerto, aquel domingo de chuvia. Sempre me resisto a ir a todos aqueles espectáculos que ela propón, por medo a botar unhas cabezadiñas, pero ó final acabo sen remedio máis esperto có principio, coidando dos ollos que non se me vexa caer algunha bágoa... das de verdade. Teño as mangas molladas de tódalas chaquetas que utilizo para ir ós concertos (a negra, a marròn, a azul... que desastre). Que lle vou facer! Son un home de pedra que fai recortes de papel cando ninguén mira. Bicos.