Hai dúas persoas que entran sempre no mesmo café e sentan sempre en mesas contiguas, espalda contra espalda, sen saber nada do outro. Dous xornais para os dous, dous paquetes de cigarrillos, dous mecheros, dous teléfonos móbiles enriba da mesa que non dan soado. Hai dúas persoas que estrañan a xente (e choran en silencio) que vive a milleiros de quilómetros de distancia sen saber, sen intuír sequera, que a felicidade se tocar sen necesidade de estirar o brazo. O dono do bar, tan melancólico el, pon sempre a banda sonora de In the Mood of Love. "Esta é a miña canción preferida" pensan os dous, ó mesmo tempo.
Siempre voy al mismo café, el camarero pone una de mis canciones favoritas, allí te escribo cartas que nunca te envío, que a veces ni siquiera escribo. Y él casi siempre está allí. Ayer antes de marcharme, mientras guardaba la cartera me quedé enganchada en su pelo. me acerqué. me incliné despacio y llegué a su boca, me quedé pegada, no sé cuanto tiempo, no puedo saberlo. salí, no dije nada, no dijo nada. hoy llevo toda la tarde aquí sentada, y simpre que se abre la puerta nunca es él, y sigo esperando.
Eu perdinme un capítulo. Eu sempre vou ó mesmo bar, sempre cheo de xente, sempre a mesma xente, xente que me coñece, que me saúda, que me arroupa, que me divirte, que me axuda a darme conta de que non estou sola no mundo, e de que non quero estalo. Case sempre tomo café, con leite, en vaso e con moito escuma... é como me gusta... excepto cando xa é demasiado tarde para agardar por alguén que nunca vai chegar, porque nunca chega. Só chegou o día equivocado e no momento equivocado, e agora sei que non voltará. O caso é que seguirei visitando o mesmo bar, no que verei sempre á mesma xente, e tomarei sempre o mesmo café con leite en vaso e con moita escuma, só que agora sei que él nunca voltará e o café xa non saberá a café, saberá a nada.
3 comentarios:
Hai dúas persoas que entran sempre no mesmo café e sentan sempre en mesas contiguas, espalda contra espalda, sen saber nada do outro. Dous xornais para os dous, dous paquetes de cigarrillos, dous mecheros, dous teléfonos móbiles enriba da mesa que non dan soado. Hai dúas persoas que estrañan a xente (e choran en silencio) que vive a milleiros de quilómetros de distancia sen saber, sen intuír sequera, que a felicidade se tocar sen necesidade de estirar o brazo. O dono do bar, tan melancólico el, pon sempre a banda sonora de In the Mood of Love.
"Esta é a miña canción preferida" pensan os dous, ó mesmo tempo.
Siempre voy al mismo café, el camarero pone una de mis canciones favoritas, allí te escribo cartas que nunca te envío, que a veces ni siquiera escribo.
Y él casi siempre está allí. Ayer antes de marcharme, mientras guardaba la cartera me quedé enganchada en su pelo. me acerqué. me incliné despacio y llegué a su boca, me quedé pegada, no sé cuanto tiempo, no puedo saberlo. salí, no dije nada, no dijo nada. hoy llevo toda la tarde aquí sentada, y simpre que se abre la puerta nunca es él, y sigo esperando.
Eu perdinme un capítulo. Eu sempre vou ó mesmo bar, sempre cheo de xente, sempre a mesma xente, xente que me coñece, que me saúda, que me arroupa, que me divirte, que me axuda a darme conta de que non estou sola no mundo, e de que non quero estalo. Case sempre tomo café, con leite, en vaso e con moito escuma... é como me gusta... excepto cando xa é demasiado tarde para agardar por alguén que nunca vai chegar, porque nunca chega. Só chegou o día equivocado e no momento equivocado, e agora sei que non voltará. O caso é que seguirei visitando o mesmo bar, no que verei sempre á mesma xente, e tomarei sempre o mesmo café con leite en vaso e con moita escuma, só que agora sei que él nunca voltará e o café xa non saberá a café, saberá a nada.
Publicar un comentario