Algo non vai ben hoxe...chove moito, fai frío e está todo gris. Teño ganas de agocharme dentro do armario ou debaixo da cama...sempre este silencio...no estudio, na casa...hoxe teño medo, quedo paralizada, creo que o meu Girasol morreu, ten as flores pechadas con forza...doe míralo.
Algo non vai ben hoxe...non teño ganas de falar, non teño ganas de facer nada, leo o cuestionario de From Hell que reponde a pregunta "estado de espirítu?" con un rotundo "deprimido" que agora retumba nas paredes da miña casa...eu non estou deprimida, simplemente non estou, deixei de existir por un tempo, colgeime como o meu portátil nos peores momentos.
Algo non vai ben hoxe...creo que estou deixando de existir. Quedo sentada no sofá coa luz apagada e fiestra aberta, protexida pola cortina escoito a vida de fora, os coches, as nais e os nenos, as señoras, todos pasán rápido a choiviña debe estar ben fría...
Algo non vai ben...Penso si tarderei moito en volver a existir e que farei mentres non existo? non quero chamar a ninguén para que veña a comprobar a miña inexistencia sería de moi mal gusto...Penso para que servirá todo isto? o de existir ou deixar de facelo...penso nas personas que existen para min, algunas sin sabelo...na intensidade da súa existencia na miña minúscula, translúcida, inevitable vidiña.
Algo non vai ben hoxe...non teño ganas de falar, non teño ganas de facer nada, leo o cuestionario de From Hell que reponde a pregunta "estado de espirítu?" con un rotundo "deprimido" que agora retumba nas paredes da miña casa...eu non estou deprimida, simplemente non estou, deixei de existir por un tempo, colgeime como o meu portátil nos peores momentos.
Algo non vai ben hoxe...creo que estou deixando de existir. Quedo sentada no sofá coa luz apagada e fiestra aberta, protexida pola cortina escoito a vida de fora, os coches, as nais e os nenos, as señoras, todos pasán rápido a choiviña debe estar ben fría...
Algo non vai ben...Penso si tarderei moito en volver a existir e que farei mentres non existo? non quero chamar a ninguén para que veña a comprobar a miña inexistencia sería de moi mal gusto...Penso para que servirá todo isto? o de existir ou deixar de facelo...penso nas personas que existen para min, algunas sin sabelo...na intensidade da súa existencia na miña minúscula, translúcida, inevitable vidiña.
2 comentarios:
Non serei eu quen che diga algo para animarte, pois tan só conseguiría deprimirte máis...
pasará...seguro.
saúde e ánimo.
muchas felicidades guapa!acabo de leerlo...te mando una bombilla virtual llenas de ideas luminosas y de buenos deseos...besinos!
Publicar un comentario