2.11.05

RISA DE PIEDRA


Por un momento
me lo creí
que iba a ser para siempre
esa risa
que no paraba
a lo mejor lo creí sólo
un segundo
mientras te tapabas
la boca
y MIDORI
se agarraba la panza
pero lo creí
y fue un segundo
eterno.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Anda Carolina percorrendo camiños.
Neste momento está cunha bolsa chea de roupa amarrada nun pau. Ás veces, asubía e se sente ben co seu chapeu vermello, trotando polas corredoiras. Noutras ocasións, chora sentada nunha pedra. Víchela por aí? Cruzástete con ela? Escoitaches as cancións que inventa? Se a ves á volta do camiño, e non tiñas pensado vela, non te enfades con ela se fala demasiado, se ten tantas cousas que contarte, ou se che convida a mordisquear o bocadillo que ten nese momento na man (métecho na boca). Anda Carolina polos camiños, debullando nostalxias. O outro día colleu un triste cartel de "Se Vende", deitado entre herbas malas nunha leira, e lle puxo as seguintes palabras con letras moradas: Se buscan persoas para compartir unha mandarina.